فراموشي تاب آوري در ميان انبوه چالش‌هاي اجتماعي

كمال الدين در گفت وگو با تيتر نيوز ، وي با اشاره به معناي اصلي و ريشه هاي كلمه مقاومت ، خاطرنشان كرد: معناي اصلي كلمه مقاومت “توانايي سازگاري و مقاومت ، توانايي سازگاري و مقاومت در برابر ساختار هنگام مواجهه با استرس ، فشار و بحران” بود ، اما نه و پس از گذر از مهندسي به اين دوره و ورود آن به ادبيات علوم روانشناسي و علوم اجتماعي ، مفهوم مقاومت افراد و گروه ها و جوامع به عنوان ساختارهاي رواني و اجتماعي در اين تعريف و مانند اجتماعي گنجانده شده است. تاب آوري به اين اضافه شد.

مفهوم مقاومت و تعلق به گروهي از مردم

وي به جامعيت مفهوم انعطاف پذيري و تكيه بر افراد اشاره كرد و افزود: اصطلاح “مقاومت اجتماعي” اولين بار توسط ويليام نيل ادگار ، استاد جغرافياي انساني در دانشگاه اكستر انگلستان مطرح شد. وي مقاومت اجتماعي را توانايي گروه ها ، جوامع و نهادها براي مقابله با فشارها و اختلالات خارجي در مواجهه با تغييرات اجتماعي ، سياسي و محيطي تعريف مي كند. مقاومت اجتماعي بر توانايي گروه ها يا جوامع براي مقابله با فشارها و هرج و مرج بيروني در مواجهه با بحران ها و تغييرات اجتماعي و اقليمي تأكيد مي كند ، نه فرد ، اگرچه تعريف مقاومت در روانشناسي با جامعه شناسي متفاوت مورد استفاده قرار مي گيرد. اما هر دو داراي يك چيز هستند. متداول ، اين توانايي ايستادگي در برابر فشار يا تغيير و واكنش مثبت است. بكمن ، محقق مقاومت ، در سال 2006 به تعريف مفهوم بازگشت و بهبود افراد يا جوامع پس از بحران افزود. وي تأكيد مي كند كه مقاومت اجتماعي بر ظرفيت خانواده ها و جوامع براي بهبودي و بهبودي از بلايا و ظرفيت آنها براي سازماندهي و سازگاري با شوك هاي آينده متمركز است.

تأثير ويژگيهاي داخلي يك جامعه بر مقاومت آن

وي بر لزوم تمركز بر مقاومت اجتماعي تأكيد كرد و گفت كه در نظر گرفتن تاب آوري اجتماعي در زمينه تاب آوري اجتماعي مهم است. در مورد مفهوم مشاركت اجتماعي. “اين بر ساختارهاي اجتماعي و غيره تأكيد دارد و بر اساس شناخت كه جوامع مي توانند خود را با مشكلات و مشكلات تطبيق دهند ، يا برعكس ، در روند و نظم اجتماعي ناتوان و گيج شوند. “

ويژگي هاي يك جامعه مقاوم

كمال الدين با اشاره به ويژگي هاي يك جامعه مقاوم گفت: جامعه مقاوم جامعه اي است كه در برابر شوك ها و شوك ها مقاوم است و توانايي بازگشت به حالت عادي در دوران بحران و پس از آن و امكان و فرصت تغيير و سازگاري را دارد. وي برعكس ، در يك جامعه ناپايدار ، مفاهيمي مانند ضعف ، حساسيت ، ناتواني در تغيير ، آسيب پذيري ، ضعف در انعطاف پذيري ، عدم مقاومت ، تخريب ، شكست و عدم فعاليت رايج است. ويليام نيل ادگار ، استاد جغرافياي انساني (2000) اظهار داشت كه در جوامع مختلف منابع ، آنها بسيار انعطاف پذير و در نهايت انعطاف پذيرتر هستند. سوزان كاتر ، استاد جغرافيا و تحقيقات آسيب پذيري در دانشگاه كاليفرنيا ، بركلي (2008) استدلال كرد كه در جوامعي كه توزيع ثروت ، سيستم هاي حمايتي بيمه ، دسترسي بيشتر و برابر به منابع مالي ، رسانه هاي اجتماعي و مشاركت اجتماعي و احساسات پرخطر وجود دارد. انعطاف پذيري بيشتري خواهند داشت.

يك جامعه مقاوم مي تواند خود را با موفقيت با برخي از ويژگي هاي بحران سازگار كند

تغيير ويژگيهاي مقاومت به ظرفيت مقاومت و سازگاري در جوامع مقاومتي

از پتانسيل كامل اعضاي جامعه در يك جامعه مقاوم استفاده كنيد

اين جامعه شناس ادامه داد: در واقع جامعه مقاوم جامعه اي است كه پس از آموزش و يادگيري اصول اوليه ، مي تواند عملكرد مثبتي را در هنگام استرس از خود نشان دهد و در عين حال با ويژگي هاي خاصي از بحران سازگار شود. از سوي ديگر ، يك جامعه مقاوم داراي ظرفيت بالايي براي توانبخشي رواني و اجتماعي و ظرفيت اجتماعي واقعي است. گروههاي محلي تلاشهاي آگاهانه انجام مي دهند و فعالانه شركت مي كنند. در واقع ، بايد تأكيد كرد كه در جوامع مقاوم ، ويژگي هاي آسيب پذير تبديل به ظرفيت رقابت و اعمال شده اند و تلاش مي شود از تمام ظرفيت اعضاي جامعه صرف نظر از جنسيت ، قوميت يا نابرابري اقتصادي و اجتماعي استفاده شود. براي بهبود و مقاومت جامعه.

نقش غيرقابل قبول آگاهي عمومي در مقاومت اجتماعي

وي با اشاره به نقش غيرقابل قبول آگاهي عمومي از مقاومت اجتماعي افزود: آيا قابل آموزش است و جوامع مي توانند آگاهي خود را براي دستيابي به اين ويژگي اصلاح و به روز كنند. از سوي ديگر ، آگاهي و آموزش اجتماعي يكي از ويژگي هاي سرمايه اجتماعي در جوامع است. كه مستقيماً با مقاومت اجتماعي ارتباط دارد. آگاهي به معناي توجه به دو چيز است: مورد اول آگاهي ويژه براي مقابله با شرايط جدي و توانمندسازي شهروندان از طريق آگاهي و آموزش و مورد دوم وجود آژانس هاي مديريت بحران و مديريت بحران است. آگاهي آگاهي جامعه در مورد عملكرد مقامات اجتماعي و مدني و چگونگي مشاركت اجتماعي است. و عملكرد هدفمند و م effectiveثر در جامعه. شما خودتان هستيد.

خانواده يكي از مهمترين عوامل افزايش تاب آوري فردي و اجتماعي است

اين محقق اجتماعي با تأكيد بر نقش غيرقابل قبول خانواده به عنوان پايه و اساس يك جامعه ، گفت: خانواده به عنوان يك زيربناي مهم اجتماعي و يك عامل حمايتي و حمايتي در ايجاد روابط خويشاوندي و خانوادگي يكي از مهمترين عوامل ، تاب آوري اجتماعي است. به ويژه در گروه هاي اجتماعي زنان ، كودكان و بزرگسالان ، خانواده ها و حمايت آنها بسيار مهم است. مك كوئين ، يك متخصص مقاومت اجتماعي (2005) معتقد است كه ايجاد يك محيط خانوادگي پايدار و حمايتي ، ثبات ، هماهنگي و رشد را براي اعضاي خانواده ايجاد مي كند و رفتار اجتماعي را تقويت مي كند كه در برابر اثرات منفي بحران يا استرس مقاومت مي كند. ، محيط ضعيف عملكرد خانواده باعث درد ، اضطراب يا اضطراب عمومي مي شود و قادر به كنار آمدن با ضربه يا ساير چالش ها نيست. به عنوان مثال ، در زلزله بم ، مطالعه گروه هاي اجتماعي زنان 14 سال پس از زلزله ، ما دريافتيم زناني كه بيشتر از خانواده و بستگان حمايت مي كنند ، با فشارهاي رواني و اجتماعي و استرس كمتر زلزله سازگاري بيشتري نشان مي دهند و غير منطقي هستند. مي كند. گزينه ها.

به گفته وي ، خانواده ها به عنوان عاملي كه بر شخصيت كودكان تأثير مي گذارد ، نقش مهمي در جلوگيري از استعمال دخانيات و مصرف مواد مخدر و در مقاومت آنها در برابر بازگشت و ترك اعتياد دارد زيرا يكي از آثار فعاليت سالم خانواده اين است كه فرصت هايي را براي اعضاي خود ايجاد مي كند تا توانايي ها و پتانسيل هاي خود را بشناسند و عزت نفس و تاب آوري خود را افزايش دهند.

همكاري مفيد بين NGO ها و دولت يك اصل مهم در تقويت مقاومت است

كمال الدين همكاري مفيد بين سازمان هاي مردم نهاد و دولت را يك اصل مهم در تقويت مقاومت خواند و گفت: با … “در بحران تاب آوري و تاب آوري وجود خواهد داشت زيرا قابليت ها و عملكرد و همكاري آنها با يكديگر مي تواند بر عملكرد سازگاري و تاب آوري جامعه در برابر بحران ها. ” به عنوان مثال ، سازمان هاي دولتي مي توانند با افزايش پروژه هاي توسعه اقتصادي و كارآفريني جوامع آسيب پذير يا ارائه آموزش عمومي و راه حل هاي مبتني بر جامعه از طريق مدارس و رسانه ها و سازمان هاي مردم نهاد در افزايش مقاومت اجتماعي م effectiveثر باشند. سازمانهاي محلي مي توانند با مشاركت افراد اصلي يك جامعه در پرداختن به ظرفيتها و منابع (مهارتها ، تخصص ، اقتصاد) و شناسايي نقاط ضعف در اين زمينهها ، در افزايش مقاومت و كاهش آسيب پذيري اجتماعي مثر باشند. زيرا شهروندان نقش اساسي در ايجاد و اجراي چشم انداز و اهداف جامعه دارند.

انتهاي پيام